Sistemi regenerativnog kočenja omogućavaju pohranu kinetičke energije kočenja čime se omogućava korištenje dodatne snage automobila onda kada je to potrebno ili nadopunjavanje baterija.
Svoje početke tehnologija vuče još od kraja 19. stoljeća i takozvanih Krieger vučnih kola koja su se pokretala djelomično na elektropogon, a djelomično konjskom vučom, piše vidiauto.com.
Krieger kola su imala elektromotore na svakom od četiri točka te posebne zavojnice koji su u uvjetima kočenja radili kao generatori akumulirajući energiju kočenju kao struju za punjenje ugrađenih baterija.
Budući da su brzine koje su ta kola razvijala rijetko premašivala 15 km/h čak i tokom učestalih kočenja mogla se akumulirati i mala količina energije. Slični sistemi su već decenijama vrlo popularni kod tramvaja, trolejbusa i sličnih komercijalnih vozila.
Tokom kočenja oslobađa se velika energija koja u obliku topline u klasičnim vozilima odlazi u nepovrat. Kod vozila opremljenim sistemima regenerativnog kočenja na osovinama tačnije točkovima se nalaze posebni rotori koji izgledom podsjećaju na bubanj kočnice te su elektroinstalacijama spojeni na akumulatore energije poput elektromotora/generatora ili baterija.
U prvom slučaju elektromotor tokom kočenja radi kao generator te puni baterije. Direktno punjenje baterija kočenjem je rezervirano za čisto elektromobile koji su opremljeni svom pratećom instalacijom. Tako se u oba slučaja kočenjem pune pogonske baterije.