Od kada je izbio rat u Siriji, 15. marta 2011. godine, strašne i potresne scene svakodnevno dolaze iz ove zemlje. Prema podacima UN-a, rat je odnio više od 250.000 života. Siriju je napustilo blizu 4 miliona ljudi, dok je interno raseljeno još 7 miliona.
Nekad u Siriji nije bilo sve tako crno. Iako je režim diktatorski, Sirija nije bila “klasična” islamska zemlja. Uređenje je i prije Assadovih bilo sekularno sa elementima socijalizma. Ustvari, Sirija je jedina arapska država sa sekularnim sistemom, a po Ustavu šerijat (islamski zakon) je zabranjen u ovoj zemlji.
Sirijci su se tokom historije pokazali kao odlični domaćini, za razliku od onoga što se njihovim izbjeglicama događa danas. Iračke izbjeglice su ovdje dočekane bez ikakvih predrasuda i diskriminacije, prenose mediji. Za razliku od Sirijaca ostale države iz Perzijskog zaljeva ni tada, a ni sad nisu primile niti jednu izbjeglicu.
Vladajuća dinastija Assad na vlast je došla 1970. godine, poslije vojnog puča. Od tada čeličnom rukom vladaju državom. Ipak, mnogi ističu da je zahvaljujući njima visoka stopa pismenih Sirijaca, te da svaki četvrti stanovnik ove zemlje ima fakultetsku diplomu.
Sirija se prije rata ponosila svojom multikonfesionalnošću. Pored većinskog muslimanskog stanovništva u ovoj državi su kršćani činili 10 posto populacije. Brojna je i jevrejska zajednica. U Siriji žene ne moraju nositi hidžab, za razliku od drugih arapskih zemalja.
I možda glavni razlog izbijanja rata u Siriji. Sirija je jedina mediteranska zemlja koja je još uvijek vlasnik svojih naftnih kompanija. Vlada nije željela da ih privatizuje jer “bogatstvo pripada narodu Sirije”. Procjene govore da Sirija ima naftne rezerve od 2.500 miliona barela, a dozvolu da je eksploatišu imaju isključivo državne fabrike, prenosi N1.
